پشت ِ زمین لرزید و نخل ِ بی سری افتاد
دیـــــوار کوتـــــاه آمد و روی ِ دری افتــــاد
سقفی کمانی شد، کشید از درد پشتش تیر
با تیـــرهایش بـــــی هدف بـــــر بستری افتاد
سنگی نشد بر سنگ بند و بند بند ِ دل
لرزید و چکه چکه از چشـــم ِ تری افتاد
هق هق صدای ِ گریه ای پیچید زیر ِ خاک
یک شانــه ی ِ مردانه لرزان بر سری افتاد
دریا سراسیمه دوید و پا برهنــه مـوج...
توفان شد و بر صخره های ِ بندری افتاد
آواره ی ِ آوارها چشمــــان ِ خیس ِ مــاه
فانوسکی پت پت کنان پشت ِ دری افتاد
روبان ِ مشکی دور ِ رز، پروانه ها مبهوت
از شمعدان ِ نقـــره شمــع ِ دیگری افتاد
لرزید قاف و شاهنامه آخــرش بد شد
سیمرغ شد دود و از او تنها پری افتاد
هرجای ِ خاکم دست بگذارم فقط زخم است
در طالـــع ِ هر استخانــــــی خنـــــجری افتاد
از دور مــی آید صدای ِ شروه ی ِ "فایز"
شاید که او هم یاد ِ "دلبر دلبر"ی افتاد*
یک پیـــرزن نالید و قلیـــانش پر از آتش
وارونه شد در چاله ی ِ خاکستری افتاد
با لهجه ی دشتی تمام ِ خاک می گرید:
"آخ تا کیامت داخ تـــو هر جیگری افتا" *
"دی رودم ای دی رود، ای کروون ِ کد بالات"
با گریه بـــر روی ِ عزیـــزش مــــادری افتاد
نه، نه ! زمین سیاره ی ِ خوبی نبود اصلن
باید بــــه فکر ِ کهکشـــان ِ دیگــــری افتاد
دنیا برای ِ عاشقی جای ِ قشنگی نیست
شاید قرار ِ مـــا بـــه صبـــــح ِ محشری افتاد
این شعر هم هر واژه اش یک تکه آوار است
یک اتفاق ِ تلـــــخ کــــــه در دفتـــــری افتــاد
----------------------------------------------

*مانا یاد فایز دشتی:
اگر صد تیر ِ ناز از دلبر آید
مکن باور که آه از دل برآید
پس از صدسال بعد از مرگ ِ "فایز"
هنوز آواز ِ دلبر دلبر آید

*akh ta kiamat dakh tu har jigery ofta
آخ تا قیامت، داغ در هر جگری افتاد

* dey rudomey dey rud، ey korwune ked balat
ای مادر ای جگر گوشه ام ای مادر ای جگر گوشه ام ای فدای قد و بالایت
( دی: "مادر" به گویش دشتی/ رود: "جگرگوشه" به گویش دشتی)/