گزیده ای از اشعار حضرت مولانا پیرامون نماز
آن يکي مي‌رفت در مسجــد درون مردم از مسجـد همي آمــد برون
گفت پرسان که: جماعت را چه بود که ز مسجد مي‌برون آينــد زود؟
آن يکي گفتش که پيــغامبر نـمــاز با جماعت کرد و فـارغ شــد ز راز
تو کجا در مي‌روي اي مــرد خــام چون که پيغامبر بداده‌ســت الّسـلام
گفت: آه و دود از آن آه شـد بــرون آه او مــي‌داد از دل بــوي خــون
آن يکي از جـمع گفــت: اين آه را تــو به مـن ده، و آن نماز من تو را
گـــفـت: دادم آه و پــذرفـتم نـماز او ســتـد آن آه را با صــد نـــياز
شد به خواب اندر بــگفتش هــاتفي که خريــدي آب حـــيوان و شـفا
حرمــت اين اختــيار و اين دخـول شــد نمــاز جمــله خـلقـان قبـول
.................................................................................................................................................
مير شــد محــتاج گرمــابه سـحر بانــگ زد: سُــنقُر، هــلا بردار ســر
طاس و منديل و گِل از التون بـگير تــا بــه گرمــابه رويــم اي ناگـزير
ســنقر آن دم طـاس و منديلي نکو بــرگفــت و رفــت با او دو بــه دو
مسجــدي بـر ره بـُد و بانگ صلا آمــد انــدر گــوش سُــنقُر در مــلا
بــود سُـنقُر سـخت مولع در نمـاز گفــت اي ميــر مـن اي بنــده‌نـــواز
تــو بـرين دکّــان زمـاني صبرکـن تــا گــزارم فــرض و خوانم لم يـکن
چــون امــام و قــوم بيرون آمدند از نــماز و وردهــا فــارغ شــدنـــد
سُنـقر آن جا ماند تا نزديک چاشت مــير، ســنقر را زمــاني چشم داشـت
گفت: اي ســـنقر چرا نايي بـرون؟ گــفت: مــي نـگذاردم اين ذوفــنـون
صبــر کــن، نک آمدم اي روشـني نيســتم غــافــل کــه در گــوش مني
هفت نوبت صبر کرد و بانـگ کـرد تــا کــه عــاجــز گشت از تيباش مرد
پــاسخـش اين بود: مي نگـــذاردم تــا بــرون آيــم هــنــوز اي محتــرم
گفت: آخر مسجد اندر کس نمــاند کــيت وا مــي‌دارد؟ آنــجا کـت نشتاند
گفـت: آنکه بسته استت از بــــرون بســته اســت او هــم مــرا در انـدرون
آنــکه نــگـذارد تـو را کايــي درون مــي بنــگـذارد مــرا کــايــم بــــرون
کلید مشکلات ما در لا به لای الفبا خفته است . و من اینک شما را به یک قیام جدید دعوت می کنم . قیام برای باسواد کردن مردم . از شما می خواهم که به پا خیزید و روز و شب و گاه و بی گاه درس بدهید ، درس بخوانید ، درس بدهید ، درس بخوانید ... « مرحوم بهمن بیگی ، معلم نمونه عشایری »