خِرَد و ادب

وقتی دل سودایی  می رفت به بستان ها         بی خویشتنم کردی  ، بوی گل و ریحان ها

گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریدی  گل         تا یاد تـــــــــــو افتادم ، از یاد برفت آن ها

ای مهرتو در دل ها، وی مهر تو بر لبها        وی شور تو در سرها، وی سر تو در جانها

تا عهد تو دربستم، عهد همه بشـــــکستم         بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمــــان ها

تا خار غـــــم   عشقت آویخته در  دامن         کوته نظری باشــــــــد، رفتن به گلستان ها

آن را که چنیـــن دردی از پای دراندازد         باید که فروشوید دست از همه درمـــان ها

گر در طلبش رنجـــی، ما را برسد شاید         چـــون عشق حرم باشد، سهلست بیابان ها

هرتیرکه درکیشست، گر بردل ریش آید         ما نیز یکی باشیــــــــــم از جمله قربان ها

هر کو نظری دارد، با یار کمان ابـــــرو         باید کــــــه سپر باشد، پیش همه پیکان ها

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش        می گویم و بعد از من گــویند به دوران ها